Η είδηση μαθεύτηκε απότομα χωρίς ερωτήσεις: θα πηγαίναμε στον Άγιο Μηνά στις είκοσι τρεις Φεβρουαρίου. Θα έπρεπε να έχουμε μαζί μας υγιεινό φαγητό, νερό, τετράδιο έκθεσης, μια πετσέτα, ένα ανταλλακτικό μπλουζάκι και φυσικά μολύβι και γόμα. Δεν ήμασταν όλοι τόσο ενθουσιασμένοι γιατί σκεφτόμασταν την ακόλουθη έκθεση αλλά μας ανέβασε το κέφι η είδηση ότι μπορούσαμε να πάρουμε κινητά αποκλειστικά και μόνο για φωτογραφίες σε ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Ξημέρωσε Τρίτη πρωί και κόντεψα να ξεχάσω τελείως την οδοιπορική αλλά ευτυχώς τη θυμήθηκα. Έφτασα στο σχολείο, ετοιμαστήκαμε εκεί, πήραμε τσάντες και κατεβήκαμε στο προαύλιο. Περιμέναμε κάποια λεπτά να ζεστάνει ο καιρός και έπειτα ξεκινήσαμε. Στην ομάδα ήμουνα μαζί με τη Ζέτα, την Εύη και τη Δήμητρα.
Πήραμε τον ίδιο δρόμο με αυτόν που πήγαμε στη Βίγλα. Περάσαμε από το γήπεδο όταν ο δρόμος άρχισε να γίνεται ανηφορικός. Περάσαμε τον κεντρικό δρόμο, τη τεχνητή λίμνη και προχωρούσαμε χωρίς ομιλίες. Κάποιοι τραβούσαν φωτογραφίες με τα κινητά τους ανά τακτά χρονικά διαστήματα και τα έκρυβαν μόλις πλησίαζε δάσκαλος. Πηγαίναμε ευθεία στις ανηφόρες και δεν στρίβαμε πουθενά. Κάναμε στάσεις μόνο για να καλύψουν τα κενά αυτοί που είχαν μείνει πίσω, κάτι που αποδείχτηκε μη ενδιαφέρον για την έκθεση. Ο κύριος Αντώνης προσπάθησε μια φορά να μας πείσει να πάμε από λάθος δρόμο αν και δεν έπιασε η πλάκα διότι ο δρόμος δεν οδηγούσε πουθενά.
Λίγο παρακάτω κάναμε μια μικρή στάση για να περιεργαστούμε κάτι πατατοχώραφα. Όταν μας έφτασαν αυτοί που είχαν μείνει πίσω ο κύριος μας μίλησε για την καλλιέργεια της πατάτας: φυτεύονται μόνο δύο μήνες το χρόνο, τον Ιανουάριο και τον Αύγουστο, ωριμάζουν και πρέπει να τις μαζέψεις αυτούς τους δύο μήνες αλλιώς δεν θα βγουν μεγάλες οι πατάτες. Ήπιαμε πολύ λίγο νερό και συνεχίσαμε στην ανηφόρα με την ομάδα μου πρώτη. Εγώ είχα ευθύνη να λεώ στους άλλους να καλύπτουν τα κενά και … να τους αφαιρώ ανθρωπάκια – δηλαδή επιβράβευση – από την έκθεση που θα έγραφαν μετά. Αναλαμβάνοντας την ευθύνη να γκαρίζω για να καλύπτουν τα κενά δεν συνειδητοποίησα ότι φτάσαμε στην ανηφόρα που αρκετές μέρες πριν κάναμε αγώνες. Όπως ήταν αναμενόμενο κάναμε πάλι αγώνες. Σαν να μην έφτανε αυτό, ο υπόλοιπος δρόμος ήταν μόνο ανηφόρα. Περνούσαμε από την άκρη του όταν τράβηξα μια φωτογραφία και ο κύριος μού πήρε το κινητό. Περπατούσαμε αποφεύγοντας τεράστιους λάκκους με χωματόνερο όταν σταματήσαμε για να μας προλάβουν οι άλλοι. Ήταν απλά ένα βάσανο να περπατάμε στην ανηφόρα χωρίς να κάνουμε στάσεις.
Κοντεύαμε να φτάσουμε στον Άγιο Μηνά επιτέλους από μια τελείως κάθετη ανηφόρα. Φτάσαμε στα πεζούλια και «ριχτήκαμε» στο νερό. Κράτησα λίγο νερό για να έχω στο γυρισμό. Τότε ο κύριος Αντώνης μου έδωσε πίσω την κυριολεκτικά φωτογραφική μηχανή κι εγώ πήγα να βγάλω. Μετά από λίγα λεπτά πήραμε τις τσάντες μας και καθίσαμε κοντά στον γκρεμό για να φάμε. Τότε άναψαν οι συζητήσεις μόνο όμως για την κούραση. Βγάλαμε κι άλλες φωτογραφίες, καθίσαμε για περίπου ένα μισάωρο και συζητούσαμε μέχρι που ήρθε η ώρα να γυρίσουμε.
Παίρνοντας τον κατήφορο για να γυρίσουμε, κάποιοι άρχισαν να τρέχουν και έτσι πήγαν πίσω. Κατεβαίναμε φυσιολογικά την κατηφόρα που ανεβαίναμε πριν από πολλή ώρα και θα συνεχίζαμε αν δεν είχε φωνάξει μια κυρία να στρίψουμε από έναν άλλο δρόμο. Νόμιζα πως ήταν φάρσα αλλά τελικά δεν ήταν. Και όχι μόνο δεν είχαν ενημερώσει οι δάσκαλοι να στρίψουμε, αλλά δεν πήραν είδηση ότι είχαμε μείνει πολύ πίσω. Πηγαίναμε εκεί που μας πήγαινε ο δρόμος για πάρα πολλή ώρα. Κάποια στιγμή κατεβήκαμε μια κατηφόρα πιστεύοντας τον κύριο Αντώνη. Περάσαμε από ένα στενό που δεν είχα προσέξει πότε μου και μετά από πάρα πολύ περπάτημα φτάσαμε στο Δημαρχείο. Σε λίγα λεπτά είχαμε φτάσει στο σχολείο όπου μας περίμεναν τα παιδιά της πρώτης Γυμνασίου που πέρασαν απ’ το σχολείο. Όλο αυτό ήταν κυριολεκτικά ένα μαρτύριο.
Σήμερα πήγαμε έναν δεύτερο περίπατο με τα τμήματα του Στ. Στο σχολείο πριν φύγουμε ο δάσκαλος μας όπως και την προηγούμενη φορά έλεγξε αν έχουμε τα απαραίτητα πράγματα και μας χώρισε σε ομάδες.
Καθώς βγαίναμε άλλη μια φορά από την πόρτα του σχολείου, προσεκτικά γιατί είχε αρκετές λάσπες αρχίσαμε να βαδίζουμε προς τον κεντρικό, μας πήρε λίγη ώρα αλλά τελικά φτάσαμε.
Μόλις βγήκαμε στο πεζοδρόμιο ο δάσκαλος έλεγξε τον δρόμο μήπως περάσει κάποιο αμάξι. Αφού δεν ερχόταν κανείς περάσαμε γρήγορα στην απέναντι πλευρά του δρόμου, όπου είχαμε πάει και την προηγούμενη φορά.
Περπατώντας είδαμε ξανά τα πατατοχώραφα, τα δέντρα, τα έντομα και κάποια σκυλάκια. Περάσαμε ξανά αυτήν τη λίμνη και προχωρήσαμε.
Έφτασε η ώρα για τη θέα που ήταν εξίσου εκθαμβωτική. Βγάλαμε πολλές φωτογραφίες και ξαφνικά άρχισαν πάλι τα πλασαρίσματα του δασκάλου.
Σιγά – σιγά φτάσαμε στον Άγιο Μηνά, εκεί καθίσαμε να ξεκουραστούμε. Ξαφνικά ήρθε μια κυρία και μας κέρασε λουκούμια και έδωσε κάτι ωραίες, μικρές εικόνιτσες.
Στον γυρισμό ο δρόμος ευτυχώς ήταν κατηφορικός γιατί είχαμε ξεθεωθεί με τόσες ανηφόρες. Όταν φτάσαμε στο σχολείο μας επισκέφτηκαν τα περσινά εκτάκια που ένα από αυτά ήταν και η αδερφή μου.
Ύστερα πήγαμε στις τάξεις να χαλαρώσουμε και όταν χτύπησε το κουδούνι φύγαμε για τα σπίτια μας.
Σήμερα πήγαμε μια φανταστική οδοιπορική με το σχολείο στον Άγιο Μηνά. Για αυτήν την μακρόχρονη πεζοπορία ο κύριος Γκιούλης μας είπε να φορέσουμε αθλητικά, να πάρουμε άλλη μια μπλούζα για αν ιδρώσουμε, φρούτο και νερό. Όταν μαζευτήκαμε όλοι, ξεκινήσαμε. Ο δρόμος είχε πολλές ανηφόρες και πονούσαν τα πόδια μας. Περάσαμε και από τα Κεραμεία δηλαδή εκεί που είχαμε κάνει την προηγούμενή μας οδοιπορική. Ανεβήκαμε τον γαϊδουρανήφορο και περάσαμε από την βίγλα των Κεραμείων. Όμως ο δρόμος εκεί είχε πολλές λάσπες και τα παπούτσια μας έγιναν χάλια. Ανεβήκαμε πολλές ανηφόρες και κάποια στιγμή ζητήσαμε από τον κύριο Γκιούλη να κάνουμε μία στάση γιατί είχαμε κουραστεί. Εκείνος μας απάντησε ότι δεν θα κάνουμε καμιά στάση μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας. Εμείς αγανακτισμένοι συνεχίσαμε την πορεία μας.
Όταν πια μετά από πολύ δρόμο και κούραση φτάσαμε στον Άγιο Μηνά αποκαρδιωμένοι καθίσαμε στο χορτάρι δίπλα σε έναν γκρεμό ήπιαμε άφθονο νερό και ξεκουραστήκαμε. Η θέα του γκρεμού αυτού ήταν εξωπραγματική. Αφήσαμε τσάντες και μπουφάν και βγάλαμε πολλές φωτογραφίες. Όταν μπήκαμε στο προαύλιο του Αγίου Μηνά ο κ. Κώστας μας εξήγησε την ιστορία του. Βγαίνοντας έξω φάγαμε, ξεκουραστήκαμε και ξεκινήσαμε για την επιστροφή. Στην επιστροφή αντί πολλές ανηφόρες είχε πολλές κατηφόρες και έτσι δεν κουραστήκαμε πολύ. Στον δρόμο ο κ. Γκιούλης και ο κ. Κοσμάς έκαναν πολλά πλασαρίσματα δηλαδή: έπρεπε να πάμε από τα αριστερά εκείνοι πήγαιναν δεξιά και όταν όλοι είχαν πάει δεξιά εκείνοι έστριβαν απότομα χωρίς να τους δούμε και πήγαιναν από την σωστή κατεύθυνση δηλαδή από τα αριστερά. Όμως μετά από κάποια ώρα που γινόταν αυτό εμείς προσανατολιστήκαμε και συνεχίσαμε μόνοι μας για το σχολείο. Ο δρόμος ήταν μακρύς αλλά φτάσαμε σχολείο, συζητήσαμε και ξεκουραστήκαμε.
Παρόλο που η διαδρομή ήταν κουραστική πιστεύω ότι όλα τα παιδιά το διασκέδασαν όσο εγώ και ελπίζω να το ξανακάνουμε.
Δεν φαντάζεστε τη χαρά μου, όταν μας ανακοίνωσαν ότι θα πάμε την δεύτερη εκδρομή μας στο μοναστήρι του Αγίου Μηνά , που βρίσκεται στο διπλανό μας χωριό, το Νεοχώρι. Με τα σακίδια μας λοιπόν στον ώμο , γεμάτα πολύ νερό, σάντουιτς, φρούτα , τετράδιο και μολύβι για τις σημειώσεις μας, ξεκινήσαμε.
Χωριστήκαμε πάλι σε μικρές ομάδες και αρχίσαμε να περπατάμε μέσα από το χωριό Θυμιανά , διασχίσαμε απέναντι τον περιφερειακό δρόμο και βρεθήκαμε στο γνώριμο χωματόδρομο από την προηγούμενη εκδρομή μας.
Η μέρα ήταν καλή, είχε όμως ήλιο με δόντια όπως λένε, περάσαμε τη μικρή λίμνη με το ασπρόχωμα , ανησυχήσαμε τα σκυλιά που φύλαγαν τα αγροτόσπιτα και μας γαύγιζαν δυνατά . Ο ανηφορικός δρόμος μας οδήγησε στη γνωστή μας « Βίγλα Γαδαρά » χαιρετίσαμε για άλλη μία φορά τα Κεραμεία , το Μέγα Λιμνιώνα και άλλοτε με γρήγορο βήμα , σχεδόν τρέχοντας ανεβαίναμε την ανηφόρα και άλλοτε περπατώντας κανονικά .
Τα χωράφια ήταν γεμάτα με ελαιόδεντρα ,αμυγδαλιές , μαστιχόδεντρα , τσικουδιές και μικρά πολύχρωμα λουλούδια. Μετά από μία ώρα και 15 λεπτά φτάσαμε έξω από το επιβλητικό μοναστήρι που έμοιαζε με κάστρο.
Βρίσκεται νοτιοανατολικά του χωριού Νεοχώρι , σε ένα λόφο με μαγευτική θέα , που μπορείς να διακρίνεις τα νησιά Σάμο , Ικαρία, τον Καταρράκτη , τον Καρφά , τον πορθμό Χίου Μικράς Ασίας ,τον Κάμπο , το Θολοποτάμι ακόμα και το βουνό Αίπος .
Κάναμε ένα μικρό διάλειμμα να ξεκουραστούμε και να φάμε κάτι και κατόπιν διαβήκαμε ε τη μεγάλη πόρτα και βρεθήκαμε στην αυλή, με το βοτσαλωτό πλακόστρωτο , τα κελιά των μοναχών, ένα μικρότερο ναό και πολλές γλάστρες με λουλούδια στολισμένα γύρω-γύρω .
Εκεί μας περίμενε ένας καθηγητής θεολογίας που μας μίλησε για την ιστορία του μοναστηριού που δυστυχώς είναι γραμμένη με αίμα. Στο μοναστήρι κατέφυγαν περίπου 3.000 κάτοικοι τον Απρίλιο του 1822 να γλυτώσουν από τους Τούρκους αλλά δεν τα κατάφεραν , σφαγιάστηκαν και κάηκαν ζωντανοί .
Στο μοναστήρι ακόμη και σήμερα φαίνονται στο δάπεδο σχηματισμοί αίματος , υπάρχει και οστεοφυλάκιο με τα οστά των θυμάτων για να μαρτυρούν τις θηριωδίες των Τούρκων κατακτητών .
Στο γυρισμό ένιωθα απέραντη θλίψη για όσα είχαν συμβεί σε αυτό το μοναστήρι .