Δημοτικό Σχολείο Θυμιανών

  Την προηγούμενη παρασκευή οι δάσκαλοί μας, μας ανακοίνωσαν πως την Τρίτη (εάν είναι καλός ο καιρός) θα πηγαίναμε μια εκπαιδευτική εκδρομή. Μας είπαν πως θα έπρεπε να φέρουμε ένα σακίδιο με: ένα μεγάλο μπουκάλι νερό,  ένα φρούτο, τη ζακέτα μας και το τετράδιό μας μαζί με μολυβί και γόμα. Εγώ μόνο και στην σκέψη πως θα πηγαίναμε πεζοπορία με την τάξη μου είχα αρχίσει να κουράζομαι.

  Τελικά την τρίτη (αφού ήταν και καλός ο καιρός) βγήκαμε έξω τα δύο τμήματα της έκτης για να χωριστούμε σε ομάδες. Κάθε τμήμα θα χωριζόταν σε τρεις ομάδες. Το τμήμα μου είχε τις πρώτες τρεις από αυτές. Εγώ βρισκόμουν στην ομάδα δύο. Στην ομάδα αυτή υπήρχαν άλλα πέντε άτομα: η Εύη, ο Άγγελος, η Δήμητρα, ο Στέλιος και η Ζέτα. Δεν είχε όμως και ιδιαίτερη σημασία γιατί όλοι ξέραμε πως ενώ προχωρούσαμε οι ομάδες θα μπερδεύονταν μεταξύ τους και δεν θα ξεχώριζαν πια, όπως και έγινε.

  Πριν φύγουμε ο κύριος της Γλώσσας μας είπε ότι καθώς προχωράμε οι ομάδες θα άλλαζαν θέσεις, δηλαδή καθώς προχωρούσαμε η πρώτη ομάδα θα πήγαινε πίσω και η δεύτερη θα έπαιρνε την θέση της για λίγο θα πάει και αυτή πίσω κ.ο.κ.

  Με το που ξεκινήσαμε ο δάσκαλος μας έβαλε να μετρήσουμε τα βήματά μας. Σχεδόν αμέσως μας είπε να σταματήσουμε το μέτρημα και να του πούμε πόσα βήματα έχουμε μετρήσει. Αφού πήρε τις απαντήσεις όλων μας είπε πως οι περισσότερη κάνουμε από ενενήντα έως εκατόν είκοσι βήματα ανά λεπτό. Αν αυτό ισχύει σημαίνει ότι κάναμε πάνω από δέκα οκτώ χιλιάδες βήματα αφού περπατούσαμε για περίπου τρείς ώρες.

  Περνώντας τα ΚΕΠ που υπάρχουν έξω από το χωριό οι δάσκαλοι μας είπαν πως θα μπαίναμε σε μια περιοχή η οποία ονομαζόταν Πλάτσα. Εκεί υπήρχαν πολλά χωράφια κυρίως με πατάτες. Κάναμε μια στάση σε ένα από αυτά γιατί ο δάσκαλος ήθελε να μας εξηγήσει πως η χλωρίδα που φυτρώνει εδώ και οι περισσότερη αγρότες την κόβουν είναι στην πραγματικότητα ένα από τα καλύτερα λίπασμα εάν και μόνο θάφτει κάτω από το χώμα.

  Προχωρώντας περάσαμε και από ένα άλλο χωράφι που εκεί ο αγρότης που του ανήκει είχε όντως δημιουργήσει με αυτό το τρόπο λίπασμα στο χωράφι του αλλά δυστυχώς είχε ρίξει και χημικό λίπασμα. Κρίμα.

  Λίγο παραπέρα στον ίδιο δρόμο συναντήσαμε μια τεχνίτη λίμνη. Μας είπαν πως σύμφωνα με τις διαστάσεις που έχει θα πρέπει να έχει χωρητικότητα περίπου εξακοσίων κυβικών μέτρων νερού. Μας εξήγησαν πως χρησιμοποιούνταν για άρδευση. Για να ποτίζουν δηλαδή οι αγρότες τις γύρω περιοχής τα χωράφια τους. Περιφερειακά της λίμνης υπήρχαν καλαμιές (όπως και πολλά σκουπίδια). Οι δάσκαλοι μας εξήγησαν επίσης πως αυτές οι καλαμιές βοηθάνε το οικοσύστημα της λίμνης καθώς αποτελούν καταφύγιο για τα κουνούπια το καλοκαίρι που είναι τροφή για τους βατράχους αλλά και κάποια ξεχωριστά πουλιά με μακρύ ράμφος με το οποίο τρώνε τα κουνούπια μέσα από τις καλαμιές.

  Μετά από αρκετές στροφές και δρόμο αργότερα καταφέραμε να φτάσουμε στην Παναγιά Κεραμαριώτισσα ένα μικρό εκκλησάκι που όμως ήταν πολύ όμορφο, κάναμε μία στάση, καθίσαμε στην πέτρινη περίφραξη και βγάλαμε από τις τσάντες μας τα μπουφάν μας για να τα φορέσουμε και τα παγούρια μας για να πιούμε λίγο νερό. Το εκκλησάκι είχε φτιαχτεί από θυμιανούσικη πέτρα αλλά και με ένα πέτρωμα που δεν είχε τα χρώματα της θιμιανούσικης πετράς και όπως μας είπαν είναι πολύ σκληρό. Οι δάσκαλοι μας έδηξαν κάτι περίεργα μεταλλικά σφυράκια που ονομάζονταν κλειδιά. Μας είπαν να πάμε να δούμε και από μέσα την εκκλησία ώστε να την παρατηρήσουμε καλύτερα. Εμένα τουλάχιστον μου φάνηκε σαν μια κλασική εκκλησία, εκτός από ένα πράγμα, τα ''κλειδιά'' ενώ από έξω φαίνονται σαν σφυριά από μέσα φαίνονται σαν τεράστιοι μεταλλικοί δοκοί υψωμένοι στο ταβάνι. Υποτίθεται πως υπάρχουν εκεί για να συγκρατούν το κτήριο από κάποιο σεισμό. Βγήκαμε έξω και ετοιμαστήκαμε για να φύγουμε αλλά λίγο πριν ο κύριος της Γλώσσας μας είπε πως αυτή εδώ η εκκλησία είχε φτιαχτεί για τους εργάτες των Κεραμείων. Οι εργάτες αυτοί δούλευαν σε ομάδες. Τους λατόμους που έσκαβαν το βουνό και έπαιρναν την πέτρα, τους πετράδες οι οποίοι επεξεργάζονταν την πέτρα, τους κτίστες που έπαιρναν την επεξεργασμένη πέτρα και έκτιζαν με αυτή και τους σιδεράδες οι οποίοι δημιουργούσαν τα εργαλεία για όλους τους παραπάνω. Όλες αυτές τις ομάδες τις έλεγαν σινάφια.

  Καθώς ανεβαίναμε πιο ψηλά στο βουνό και η θέα άρχισε να γίνεται καλύτερη παρατηρήσαμε πως από κάτω μας ακριβώς υπήρχε μια πίστα μοτοκρος. Ο δάσκαλος μας εξήγησε πως οι άνθρωποι που κάνουν μοτοκρος είναι αφελής αφού όσα μέτρα ασφαλείας και αν πάρεις παραμένει πάρα πολύ επικίνδυνο και όταν τον ρωτήσαμε γιατί υπάρχει πίστα για αυτό αφού είναι επικίνδυνο μας είπε πως καλύτερα να υπάρχει μια ειδική πίστα παρά να το κάνουν στους δρόμους.

  Συνεχίσαμε να ανεβαίνουμε και από κάποιο σημείο και έπειτα η θέα γινόταν φαντασμαγορική. Στο βάθος φαινόταν η πόλη της Αγίας Ερμιόνης με πολλές πολυκατοικίες, λίγο παραπέρα κάτι σιλό, ο περιφερειακώς δρόμος, η πεδιάδα της Πλάτσας, λίγο πιο πέρα τα απομεινάρια από τα κτήρια τον Κεραμείων και μετά μια λίμνη. Η λίμνη αυτή έχει κάτι το ξεχωριστώ. Μέσα της ζει ένα σκαθάρι, το σκαθάρι trepuntactus είναι ξεχωριστώ στο κόσμο που υπολογίζετε ότι ζει εδώ από την εποχή των δεινοσαύρων. Το σκαθάρι αυτό έχει ένα ξεχωριστώ τρόπο να αμύνεται. Εάν τυχόν κάποιο κακόμοιρο ζώο το έτρωγε το σκαθάρι (ενώ είναι μέσα στο στομάχι του ζώου) εκκρίνει μια τοξική ουσία η οποία σκοτώνει το ζώο ενώ αφήνει ανέπαφο το σκαθάρι. Ύστερα το σκαθάρι θα άρχιζε να το τρώει από μέσα έτσι ο θύτης γίνεται θύμα. Επίσης στη λίμνη αυτή ζουν και λιβελούλες οι οποίες τρώνε το σκαθάρι όταν είναι ακόμα σε μικρή ηλικία και δεν μπορεί να αμυνθεί αλλά σε περίπτωση που το σκαθάρι είναι μεγαλύτερο αυτό τρώει τις λιβελούλες. Αυτό σημάνει πως αυτά τα δύο ζώα κυριολεκτικά αλληλοτρόγονται εδώ και εκατομμύρια χρόνια.

  Παρασυρόμενη από την υπέροχη θέα κάποιοι από εμάς (μαζί τους και εγώ) παραλίγο να πέσουμε από τον γκρεμό παρότι οι δάσκαλοι μας είχαν ίδει κάνει πολλές παρατηρήσεις για να προσέχουμε.

  Φαινόταν επίσης το ανοιχτό πέλαγος, ο λιμένας της Αγίας Ερμιόνης, η παραλία του Μέγα Λιμιώνα και της Αγίας Φωτεινής που κάποτε έσφυζαν από κόσμο, έρημες. Την παραλία των Κεραμείων και στο βάθος τα παράλια της Τουρκίας.

  Μας είχε μείνει λίγος ακόμα δρόμος μέχρι την βίγλα και οι δάσκαλοι άρχισαν να μας εξηγούν την ιστορία για την μόστρα και τις βίγλες. Το έθιμο της μόστρας μας είπαν έχει τις ρίζες του στο Μεσαίωνα, όταν πειρατές και κουρσάροι λεηλατούσαν τα παράλια των νησιών και άρπαζαν τις σοδειές των κατοίκων. Κάποτε στην περίοδο της Αποκριάς, την Παρασκευή της Τυρινής, καθώς όλο το χωριό γλεντούσε, οι βιγλάτορες ειδοποίησαν ότι έρχονταν πειρατές ανάβοντας φωτιές στις βίγλες τους. Οι Θυμιανούσοι, φουντωμένοι όπως ήταν από το γλέντι, κίνησαν προς την παραλία και τους έστησαν ενέδρα. Στη σκληρή μάχη που ακολούθησε, οι πειρατές κατατροπώθηκαν και οι χωριανοί, μεθυσμένοι και χαρούμενοι με την νίκη τους της νίκης, μετέφεραν τους αιχμαλώτους στην πλατεία του χωριού και τους «μόστραραν», συνεχίζοντας το γλέντι τους, μέχρι την Τυρινή Κυριακή. Σε ανάμνηση λοιπόν αυτής της νίκης, το έθιμο επαναλαμβάνεται από τότε ανελλιπώς κάθε χρόνο. Την Τυρινή Παρασκευή το βράδυ, οι Θυμιανούσοι ντυμένοι «κουδουνάτοι» ανεβάζουν τη Μόστρα, δηλαδή τα σατυρικά καρναβαλικά άρματα, στο χωριό, κάνοντας διάφορα κωμικά νούμερα και φορώντας αυτοσχέδιες προσωπίδες (μουτσουναριές). Την Τυρινή Κυριακή με τη συνοδεία τοπικών οργάνων, χορεύουν το «ταλίμι», έναν ιδιότυπο χορό που αναπαριστά κινήσεις αντιμαχόμενων πολεμιστών. Οι χορευτές χωρίζονται σε δυο ομάδες, τους βρακάδες-Θυμιανούσους και τους κουδουνάτους-πειρατές. Χορεύουν ανά δύο, κραδαίνοντας μεγάλα σπαθιά και φωνάζοντας: «Βρε-Βρε-Μωρή-Μωρή». Στο τέλος, χορεύουν όλοι μαζί τον ιδιότυπο χορό «Δετό», πιασμένοι απ' τους ώμους. Έπειτα ακολουθεί η παρέλαση των σατυρικών αρμάτων, που πλαισιώνονται από μασκαράδες, με πρώτο και καλύτερο τον Καρνάβαλο ενώ ακολουθεί γλέντι.

  Φτάσαμε λοιπόν στην βίγλα. Δίπλα ακριβώς υπήρχε ένα περιπολικό με έναν αστυνομικό που παρακολουθούσε την θάλασσα για μετανάστες. καθίσαμε κοντά στη βίγλα και βγάλαμε το κολατσιό μας όλοι είχαν φέρει από τρία έως τέσσερα φρούτα ενώ εγώ σχεδόν τίποτα. καθίσαμε για λίγο και μετά φύγαμε.

  Ο δρόμος της επιστροφής είχε πολύ πλάκα γιατί ήταν κατηφορικός και η ομάδα μου ήταν πρώτη, τουλάχιστον στην αρχή γιατί σύντομα καταλάβαμε ότι αν συνεχίζαμε να τρέχουμε έτσι στην κατηφόρα σύντομα θα τρώγαμε τα μούτρα μας και αρχίσαμε να κόβουμε ταχύτητα.

  Καταφέραμε να κατεβούμε την απότομη κατηφόρα χωρίς να κτυπήσει κανείς αλλά είχαμε πολύ δρόμο μπροστά μας γεμάτο με στροφές και σταυροδρόμια. Επειδή όμως εμείς βιαζόμασταν δεν προσέχαμε και πολύ που ακριβώς πηγαίναμε. Πηρέ λοιπόν την απόφαση και ο Κύριος να μας κάνει μια πλάκα. Όποτε κάποιος έτρεχε και ήμασταν ή πλησιάζαμε σε κάποιο σταυροδρόμι έμπαινε μπροστά σε έναν από τους δύο δρόμους (συνήθως τον  λάθος) και μπάντα αυτοί που βιάζονταν την πατούσαν και έπαιρναν τον λάθος δρόμο μέχρι που καταλάβαιναν ότι ήταν πλάκα και γύριζαν πίσω τρέχοντας. Το χειρότερο είναι ότι η ομάδα μου ήταν η πρώτη που την πάτησε και μετά οι περισσότερη από τις άλλες ομάδες έμαθαν από το λάθος μας και δεν την πατούσαν πια. Είχε πλάκα όταν έβλεπες τους υπόλοιπους να περνούν τον λάθος δρόμο αλλά ήταν απίστευτα ενοχλητικό εάν εσύ ήσουν αυτός που έπαιρνε τον λάθος δρόμο.

  Ένας Θεός ξέρει πως καταφέραμε και βγήκαμε σε έναν κεντρικό δρόμο, εκεί μας στοίχισαν ξανά σε δυάδες στις ομάδες μας γιατί εδώ περνάνε πολλά αυτοκίνητα.

  Στο μεταξύ όμως περάσαμε από τον Άγιο Γιάννη. Οι δάσκαλοί μας, μας είπαν πως εδώ είναι θαμμένοι οι πρόγονοί μας. Ένιωσα λίγο άβολα όσα ήμασταν εκεί γιατί κάτι τέτοιοι χώροι με ανατριχιάζουν ακόμα και εάν βρίσκομαι έξω από αυτούς.

  Συνεχίσαμε να προχωράμε. Εγώ ήμουν στο τέλος της σειράς. Μαζί μου ήταν μόνο ένας άλλος συμμαθητής μου, ο Γιάννης. Ήμουν μια χαρά με το να είμαι τελευταίος αλλά ο Γιάννης δεν φαινόταν και τόσο και ξαφνικά (και μετά την εμψύχωση από τους δασκάλους μας) άρχισε να τρέχει. Τους πέρασε όλους πριν καν το καταλάβουμε.

  Ήμασταν πλέον πολύ κοντά στο σχολειό. Πηγαίνοντας όμως στο σχολείο περάσαμε από το γήπεδο του ΗΡΑΚΛΗ. Εκεί ο δάσκαλος μας, μας πρότεινε μια συμφωνία πως εάν καταφέρναμε να κάνουμε δέκα ολόκληρους γύρους θα γλυτώναμε την υπόλοιπη μέρα σχολείου εγώ δεν συμφώνησα γιατί είχε μείνει μόνο η τελευταία αλλά όλοι οι υπόλοιπη συμφώνησαν αμέσως. Ευτυχώς για εμένα και δυστυχώς για τους άλλους η πόρτα ήταν κλειδωμένη, υπήρχε βέβαια μια τρύπα στην περίφραξη αλλά δεν τους επέτρεψαν γιατί είναι παράνομο (σύμφωνο μαζί τους). Ευτυχώς αυτή η συμφωνία κατέληξε σε αποτυχία.

  Οπότε απογοητευμένοι καθίσαμε να ξεκουραστούμε και για να γράψουμε το σχεδιάγραμμα που χρησιμοποιώ για να γράψω αυτή την έκθεση.

  Είμαι πολύ χαρούμενος για αυτή την εκδρομή αλλά απογοητευμένος που δεν κατάφερα να γράψω τον αριθμό τον λέξεων που ήθελα. Στην αρχή ήμουν ανεχόμενος αλλά τώρα που τελείωσα είμαι χαλαρός. Εύχομαι να πάμε πολλές ακόμα τέτοιες εκδρομές.

Κιοσκεριάν Πέτρος

Μια εκδρομή με το σχολείο είναι πάντα μια εμπειρία και ένα ευχάριστο διάλειμμα από τα μαθήματα, ιδίως τώρα με τον περιορισμό που ζούμε εξαιτίας της πανδημίας, ήταν ότι καλύτερο για τα παιδιά της έκτης δημοτικού. Ευτυχώς ο καιρός ήταν σύμμαχός  μας αν και λίγο συννεφιασμένος δεν έβρεξε καθόλου και ο ήλιος μας έκανε παρέα κατά διαστήματα.

Ξεκινήσαμε λοιπόν με χαμόγελα  και το σακίδιό μας στην πλάτη γεμάτο με μπόλικο νερό, μανταρίνια, πορτοκάλια, κράκες και κριτσίνια, υγιεινή διατροφή όπως λένε και οι δάσκαλοι μας. Προχωρήσαμε μέσα από το χωριό, διασχίσαμε τον περιφερειακό δρόμο και βγήκαμε στους μικρούς αγροτικούς δρόμους που οδηγούν στα χωράφια, οι ανθισμένες αμυγδαλιές ήταν σαν πίνακες ζωγραφικής πάνω στο καταπράσινο χαλί με τα κίτρινα λουλούδια από τις ξινήθρες και τα πολύχρωμα λαλαδάκια.

Τα περισσότερα χωράφια ήταν οργωμένα και φυτεμένα με κρεμμυδάκια, μαρούλια, λάχανα, κουνουπίδια, παντζάρια. Υπήρχαν μικρές αποθήκες που λογικά οι αγρότες είχαν μέσα τα τρακτέρ τους και τα εργαλεία σκαψίματος, καθώς και στάβλους  με κατσίκες, πρόβατα, γουρούνια, κότες αλλά και άλογα. Φύλακες πιστοί των χωραφιών, των ζώων, σκύλοι έτοιμοι να υπερασπιστούν το σπίτι τους.

Ξέχασα να σας πω ότι είμασταν χωρισμένοι σε ομάδες, ευτυχώς δεν φορούσαμε την μάσκα μας αλλά ενώ είχαμε ξεκινήσει με βήμα γοργό, όσο περπατούσαμε το βήμα μας γίνονταν όλο και πιο βαρύ.

Συναντήσαμε πολλά πηγάδια  που ίσως ποτίζουν ακόμα και σήμερα οι άνθρωποι τα χωράφια τους αν και υπήρχαν σωλήνες άρδευσης από τον Δήμο. Φτάσαμε σε μία  «μικρή λίμνη» με καλαμιές, ψάρια, βατράχια ακουμπισμένη στους πρόποδες ενός μικρού λόφου που τα τοιχώματά του είχαν άσπρο χώμα, το γνωστό μας  «ασπρόχωμα» που ρίχνουν κάτω από τα μαστιχόδεντρα για να πέσει πάνω το χρυσό δάκρυ του πληγωμένου σχίνου .

Συνεχίσαμε τον ανηφορικό δρόμο και βρεθήκαμε στην «Παναγιά την Κεραμαριώτισσα» όπως ονομάζεται, πρέπει να είναι παλιά εκκλησία σε βασιλικό ρυθμό η οποία έχει αναπαλαιωθεί και στιλβωθεί. Προσκυνήσαμε, θαυμάσαμε το υπέροχο τέμπλο της και καθίσαμε στην αυλή της να πιούμε νερό και να ξαποστάσουμε λίγο .

Κατόπιν μετά από λίγη ώρα περπάτημα σε ανηφορικό δρόμο φτάσαμε σε μία από τις πολυάριθμες,  περίπου εξήντα Βίγλες της Χίου την «Βίγλα Γαδαρά». Είναι βέβαια μισογκρεμισμένη αλλά γεμάτη ιστορία, αφού κατά την διάρκεια της Γενουοκρατίας οι βίγλες που είναι κτισμένες σε ακρωτήρια,  υψώματα κοντά στην θάλασσα  είχαν αμυντικό ρόλο και στόχο την προειδοποίηση των κατοίκων του νησιού από επιδρομές πειρατών. Οι Βίγλες επικοινωνούσαν μεταξύ τους  με φωτιά  το βράδυ και με σήματα καπνού την ημέρα. Είχαν ύψος από 12 έως 20 μέτρα και διάμετρο 15 μέτρα, στο ανώτερο σημείο υπήρχε ένας χώρος όπου έμενε ο φύλακας  γνωστός ως «Βιγλάτορας». Πέρα από την ιστορία της μας προσέφερε και μια πανοραμική θέα  αφού βρίσκεται πάνω από την Αγία Φωτεινή, νότια βλέπουμε τους όρμους της Αγίας Ερμιόνης, του Μέγα Λιμιώνα, των Κεραμείων (παραλία Μαυρή) Βόρεια είναι ο κόλπος της Αγίας Φωτεινής (Καμάρι) και στο βάθος του Καταρράκτη.

Έτσι λοιπόν κάποτε μια τυρινή Παρασκευή της Αποκριάς οι Θυμιανούσοι γλεντούσαν και πήραν ξαφνικά σύνθημα ότι στην θάλασσα του Μέγα Λιμιώνα έφτασαν πειρατές, το γλέντι κόπηκε και φώναζαν: φωτιά και τσεκούρι στους αράπηδες. Άρπαξαν ότι βρήκαν σπαθιά, μαχαίρια τσεκούρια, ξύλα, κατηφόρησαν προς την θάλασσα κρύφτηκαν και περίμεναν. Ανίδεοι οι πειρατές έπεσαν στην ενέδρα τους, έγινε φονική μάχη, νικήθηκαν από τους Θυμιανούσους, που γύρισαν στο χωριό νικητές  με κλαδιά ελιάς φωνάζοντας  «βρε - βρε - μωρή-μωρή», κρέμασαν τους αιχμαλώτους στα δέντρα του Λιβαδιού και ήπιαν κρασί γλεντώντας ως την άλλη μέρα το πρωί.

Γι αυτό γίνεται η Μόστρα κάθε χρόνο τις Απόκριες, ντύνονται οι Θυμιανούσοι κουδουνάτοι, πειρατές, βρακάδες και χορεύουν το «ταλίμι» κάνοντας αναπαράσταση της μάχης, στο τέλος χορεύουν τον «δετό» για να θυμούνται ότι με την ένωση απέκτησαν δύναμη και έδιωξαν τους πειρατές.

Γεμάτοι ιστορία και ομορφιές της φύσης κατηφορίσαμε   να συναντήσουμε ένα μεγάλο γίγαντα που σιώπησε στο πέρασμα των χρόνων.

Αναφέρομαι στα Κεραμεία των Θυμιανών, το κλειστό πλινθοκεραμοποιείο δεν επιτρέπεται πλέον η είσοδος και από ψηλά αντικρίσαμε αυτό το γέρο γίγαντα λαβωμένο και ξεχασμένο.

Το εργοστάσιο ιδιοκτησίας Μίχαλου χτίστηκε το 1925 και εργαζόταν σε αυτό γύρω στα 250 άτομα από τον Κάμπο, τα Θυμιανά, το Νεχώρι, την Καλλιμασιά και τα γύρω χωριά μέχρι το 1989. Το ωράριο ήταν από 7:00 το πρωί μέχρι 3:00 το μεσημέρι. Οι εργάτες ήταν βρέχτες, στοιβαδόροι, εργάτες του σάλιακα, της πρέσας, των βαγονιών, των βαρελιών και εργάτριες για το αλφάδιασμα των κεραμιδιών . Οι κασμάδες δούλευαν ασταμάτητα, πλήγωναν το πράσινο βουνό για να διαλέξουν το μοναδικό ροδοκόκκινο  κεραμιδόχωμα για τις κατακκόκινες κεραμίδες που ταξίδευαν και πουλιόταν σε όλη της Ελλάδα .

Είχαν πάνω τους σήμα μια μέλισσα που μετά τον β΄ παγκόσμιο πόλεμο γίνεται έλεφας, αφού βρέθηκαν το χειμώνα του 1940 από ομάδα γερμανών γεωλόγων στην περιοχή  2 απολιθωμένες χελώνες και κομμάτια ελέφαντα . Το 1967 παλαιοντολόγοι έφεραν στο φως έναν ελέφαντα μαμούθ που μεταφέρθηκε με το καϊκι «Κεραμεία» στον Πειραιά προκειμένου να μελετηθεί στην Κεντρική Ευρώπη. Στα σπλάχνα του το πράσινο βουνό από ψαμμίτη κρατά μοναδικά παλαιοντολογικά ευρήματα, χελώνες, ελέφαντες μαμούθ, δεινόσαυρους 13,5 εκ χρονών τότε που η Χίος ήταν ένα με την Μικρασιατική γή.

Από ψηλά είδαμε και την κόκκινη παραλία του «Μαυρή» αφού τα βότσαλα της είναι σπασμένα κεραμίδια και πλίνθοι . Επίσης  την λιμνούλα η οποία τροφοδοτούνταν  από υπόγειες πηγές, το νερό αναμειγνυόταν με άργιλο για την κατασκευή των τούβλων. Εκεί ζούνε και τα μοναδικά υδρόβια σκαθάρια είδος tribucactous.

Η ώρα της επιστροφής έφθασε, αφήσαμε πίσω μας τους χωματόδρομους με τα δέντρα και αρκετά μαστιχόδεντρα, την πίστα  motocross, που ονειρεύτηκα να τρέχω με την μηχανή μου και να κάνω ακροβατικά.

Περάσαμε από τον «Άγιο Γιάννη των Στενακουσών» προστάτη του αδελφάτου – συναφιού  των πετροκόπων, των ανθρώπων δηλαδή που έβγαζαν την πολύτιμη πέτρα στην επιφάνεια της γης . Πήραν το όνομά τους πιθανόν από την περιοχή Στένακας 600 μέτρα νοτιοανατολικά του χωριού όπου πρωτοξεκίνησε η εξόρυξη της πέτρας. Άλλη εκδοχή είναι ότι πήραν το όνομά τους από τους στεναγμούς κατά την διάρκεια του έργου τους .

Άλλο συνάφι ήταν οι πελεκητές- πελεκάνοι που έδιναν σχήμα στην πέτρα ανάλογα με την ποιότητά της .Οι πελεκάνοι ήταν λίγοι, οι καλλιτέχνες της πέτρας που διάλεγαν ανάλογα με το τι ήθελαν να φτιάξουν την κατάλληλη πέτρα ανάλογα με τα νερά της και το χρώμα της. Οι πελακητάδες είχαν προστάτιδά τους την Αγία Μαρίνα και για να χτίσουν το εκκλησάκι της στην Λευκωνιά, έβαλαν όλη τους της μαεστρία και αποτελεί μέχρι και σήμερα παράδειγμα δεξιοτεχνίας.

Το συνάφι των κτιστάδων έχτιζε τις πέτρες, αποτελούνταν από μαστόρους βοηθούς, εργάτες, σοβατζήδες και ασπριστάδες. Προστάτης τους ο Άγιος Δημήτριος και το εκκλησάκι τους το έκτισαν μετά το σεισμό του 1881.

Το συνάφι των σιδεράδων έφτιαχναν στηρίγματα με σφυρίλατο σίδερο για να μπορεί να κτιστεί η πέτρα.  Αφού έκτιζαν μια σειρά πέτρες τοποθε- τούσαν τα κλειδιά, ένα κομμάτι σίδερο από μαντέμι και έτσι σταθεροποιούσαν τον τοίχο. Έφτιαχναν και τα μαπούνια  σιδερένια κομμάτια που τα έβαζαν στις μάσκες των πορτών για να κρέμονται τα πορτοπαράθυρα. Επίσης έφτιαχναν τα εργαλεία των πετροκόπων, των πελεκητάδων και των κτιστών. Λέγονταν και  «Αθίγγανοι» γιατί ήταν μόνιμα μαύροι από την κάπνα της φωτιάς που έλιωναν τα σίδερα. Προστάτες τους ήταν οι Άγιοι Θεόδωροι.

Το συνάφι των καρφοπεταλάδων έφτιαχνα μικρά εργαλεία καρφιά και πέταλα φια τα άλογα, είχαν κτίσει το εκκλησάκι  του Αγίου Γεωργίου στον Καρφά και ήταν ο προστάτης του.

Σήμερα έχουν μείνει ενεργά το συνάφι των πελεκάνων και των κτιστάδων. Την Τυρινή Κυριακή ο Άγιος Γιάννης των Στενακουσών και ο Άγιος Δημήτρης των κτιστάδων γεμίζουν με ζωή και ενέργεια καθώς όλα τα συνάφια, οι Θυμιανούσοι και οι φίλοι της Μόστρας ξεκινούν από εκεί την Μόστρα δηλαδή τον μεγάλο εορτασμό της νίκης των Θυμιανουσών κατά των πειρατών.

Και μετά από όλα αυτά θα τρέχαμε και δέκα γύρους στο γήπεδο που ευτυχώς ήταν κλειστό.

Εννοείται ότι ανυπομονώ για την επόμενη εκδρομή μας που θα ήθελα πάλι να είναι συνδυασμός περιπάτου και γνώσεων. Χάρηκα που είμαστε όλοι μια μεγάλη παρέα, μάθαμε τόσα πράγματα  για την περιοχή μας, λυπήθηκα όμως γιατί όταν αναφερθήκαμε στην Μόστρα και στο Ταλίμι, λόγω της πανδημίας δεν θα ντυθώ και φέτος βρακάς να χορέψω, ούτε θα πάρω μέρος να βοηθήσω στην κατασκευή των αρμάτων .

Μακάρι η περιοχή των Κεραμείων να μην γίνει μια σύγχρονη τουριστική μονάδα  αλλά ένα μουσείο και ένα πάρκο αναψυχής ώστε οι παλαιοντολόγοι να φέρουν στην επιφάνεια και απολιθωμένα προϊστορικά ζώα για να τα θαυμάζει ο κόσμος.       

Θανάσης Κοραής

Εχθές πήγαμε μία πάρα πολύ ωραία αλλά και κουραστική εκδρομή με τους δασκάλους τον κύριο Αντώνη τον κύριο Κοσμά την κυρία Μαριάννα και τον διευθυντή του σχολείου μας τον κύριο Γιάννη.

Tην προηγούμενη μέρα της εκδρομής δηλαδή, τη Δευτέρα ο κύριος Αντώνης μας είχε πει τι θα χρειαστεί να φοράμε, όπως μία φόρμα, δύο μπλούζες που σε περίπτωση που ιδρώσουμε να φορέσουμε την άλλη, επίσης μας είπε να φορέσουμε αθλητικά παπούτσια για να μη μας πιάσει το πόδι μας. Επίσης μας είπε να πάρουμε πολύ νερό, διάφορα φρούτα και τοστ για να φάμε και να πάρουμε δυνάμεις.

Όταν ήμασταν έτοιμοι να φύγουμε από το σχολείο ο κύριος Αντώνης μας είπε να χωριστούμε σε έξι ομάδες από τρεις μαθητές. Η δικιά μου ομάδα ήταν ο Κώστας ο Φιλιμάκης, ο Βαγγέλης ο Μπελάκης, ο Παναγιώτης ο Τουμάζος, ο Στέλιος ο Ποδιάς και τέλος η Μαρκέλλα η Κλουμάση.

Όπως πηγαίναμε ο κύριος Αντώνης μας είπε να σταματήσουμε για να αλλάξει η σειρά των ομάδων, δηλαδή, η πρώτη ομάδα να γίνει τελευταία η δεύτερη να γίνει πρώτη, η τρίτη να γίνει δεύτερη, η τέταρτη να γίνει τρίτη, η πέμπτη να γίνει τέταρτη και τέλος η έκτη να γίνει Πέμπτη.

Επίσης ο κύριος Αντώνης μας ζήτησε να μετρήσουμε πόσα βήματα θα κάνουμε σε ένα λεπτό. Τότε ο κύριος άρχισε να χρονομετρεί το ένα λεπτό. Μόλις μας είπε ο κύριος Αντώνης στοπ είχαμε κάνει 100 βήματα το κάθε παιδί.

Περπατούσαμε στο περίπου τρεις ολόκληρες ώρες αλλά κάναμε και στάσεις για να χαζεύουμε γύρω-γύρω, όπως τα πανέμορφα δέντρα όπως τις Συκιές, ελιές, τσικουδιές, τις ανθισμένες αμυγδαλιές, μανταρινιές, πορτοκαλιές, τις μυρωδάτες μαστιχιές επίσης και τα λουλούδια, τα χόρτα, τα αεροπλάνα που περνούσαν από πάνω μας.

Επίσης όπως προχωρούσαμε βλέπαμε δεξιά μας και αριστερά μας ξινήθρα στα δέντρα από κάτω και τους κορμούς των δέντρων περικυκλωμένους από την ξινήθρα.

Καθώς πηγαίναμε πίσω από το Δημαρχείο των Θυμιανών είδαμε ένα φρεσκοσκαμμένο χωράφι που είχαν ρίξει λίπασμα μπλε που έμοιαζε σαν ποντικοφάρμακο.

Έπειτα όπως πηγαίναμε στον πανέμορφο χωματόδρομο είδαμε μία πολύ ωραία λίμνη με χρυσόψαρα πορτοκάλι. Οι διαστάσεις της ήταν κάπως μεγάλες μήκος από τη μία άκρη έως την άλλη είχε 30 μέτρα επί το φάρδος 5 μέτρα, επίσης είχε και βλάστηση όπως μικρούς καλαμιώνες και ένα πανέμορφο αλμυρίκι να κουνιέται.

Κατόπιν είδαμε μία εκκλησία και αναρωτιόμασταν ποια εκκλησία είναι, ο κύριος Αντώνης μας είπε ότι είναι η Παναγία η Κεραμαριώτισσα τότε μας είπαν οι δάσκαλοι να πάμε να κάνουμε μία στάση για να μας μιλήσουν πως χτίστηκε. Μας είπαν ότι η θυμιανούσικη πέτρα είναι συνήθως κόκκινη και ταιριάζει με όλα τα χρώματα των πετρών. Επίσης μας είπαν ότι τα σίδερα που έχουν οι τοίχοι τα λένε κλειδιά. Ήταν τέσσερα και τα εσωτερικά και αυτά τα τέσσερα με μαύρο χρώμα. Οι πέτρες ήταν αρμολογημένες με άσπρο αρμό γύρω-γύρω από τους τοίχους. Στο εσωτερικό της εκκλησίας είχε κάτι σχέδια. Ο κύριος Αντώνης μας είπε ότι το λένε μαίανδρο και το τέμπλο αυτό το ξέραμε και είχε διάφορες εικόνες από Αγίους - Αγίες.

Όταν καθόμασταν μας είπε ο κύριος Αντώνης ότι τα παλιά χρόνια υπήρχαν συνάφια και ήταν οι Λατομιστές που βγάζαν την πέτρα, οι πελεκητές που πελεκούσαν την πέτρα, οι χτίστες που έχτιζαν την πέτρα και οι σιδεράδες που έφτιαχναν τα εργαλεία.

Έπειτα όπως προχωρούσαμε είδαμε τη πίστα motocross που πηγαίνουν οι μηχανές ανώμαλου δρόμου και κάνουν drift, άλματα και ανεβαίνουν βουνά απότομα.

Από τα motocross είχε μια πολλή ωραία θέα φαινόταν τα σιλό στα Θυμιανά, ο περιφερειακός δρόμος που σε πάει από το Δημαρχείο των Θυμιανών στον Μέγα Λιμιώνα και στη ΔΕΗ, επίσης είδαμε και πολλά πατάτο-χώραφα που ήταν φυτεμένα, είδαμε ακόμη και το εργοστάσιο των κεραμείων που έφτιαχναν τα κεραμίδια εκεί και μια λίμνη που είχε κι ωραία ιστοριούλα και μας τη διηγήθηκε ο κύριος Αντώνης ότι σε αυτήν τη λίμνη υπάρχει ένα σκαθάρι όλο το χειμώνα και το καλοκαίρι γίνεται λιβελούλα.

Ακόμη είδαμε και το πέλαγος, την παραλία της Αγίας Φωτεινής, την παραλία των κεραμείων, Αγίας Ερμιόνης, επίσης και βραχονησίδες που χωρίζουν τα ελληνικά ύδατα από τα τουρκικά ύδατα επίσης είδαμε ακρωτήρια, χερσόνησο, κόλπους και το λιμανάκι της Αγίας Ερμιόνης.

Είδαμε και τη Βίγλα που έβλεπαν αν έρχονται οι πειρατές και όταν ερχόταν ανάβαν ψηλά φωτιά για να ενημερώσουν τις άλλες Βίγλες και να πάρουν θέση για πόλεμο. Επίσης ο κύριος Αντώνης μας είπε ότι ο μεγάλος πόλεμος με τους πειρατές έγινε στον Στένακα εκεί που μένει η Εύη η Τσούρου.

Έπειτα έφαγα το κολατσιό που μας είχε πει να πάρουμε μαζί μας ο κύριος Αντώνης.

Όταν φεύγαμε περάσαμε από τον γαϊδουρό-κατήφορο και δεν έπρεπε να βλέπει το σώμα μας κάτω γιατί θα μας προπάρει και θα πέσουμε με τα μούτρα, για αυτό το σώμα μας έπρεπε να βλέπει προς τα πίσω.

Στο νεκροταφείο του Αγίου Γιάννη πέρασαν πολλά αμάξια και μας είπαν οι δάσκαλοι να κάνουμε στάση για να μην μας πατήσουν. Μόλις πέρασαν ο Γιάννης ο Ζευγιός άρχισε να τρέχει και όλοι φωνάζαμε μπράβο Γιάννη.

Λίγο πιο πριν από το γήπεδο μας είπαν οι δάσκαλοι ότι αν τρέξουμε 5 φορές όλο το γήπεδο του ποδοσφαίρου δεν θα πάμε στο σχολείο από τώρα. Εμείς συμφωνήσαμε και πήγαμε όμως το γήπεδο ήταν κλειστό.

Τότε πήγαμε στο κιόσκι του γηπέδου και αρχίσαμε να φτιάχνουμε το σχεδιάγραμμα για την έκθεση αυτή. Μόλις το τελειώσαμε φύγαμε από το γήπεδο και πήγαμε στο σχολείο.

Νιώθω χαρά γιατί πήγαμε πρώτη εκδρομή στην έκτη τάξη και χωρίς το άλλο σχολείο.

Εύχομαι να ξαναπάμε και άλλες τέτοιες εκδρομές οπουδήποτε.

Αντώνης Κυριακούδης

Μια ωραία μέρα ξεκινά στις 6:40 π.μ. Ο ήλιος μισοφέγγει, το τζιτζίκι ακούγεται, το ροχαλητό του σκύλου μου και του αδελφού μου ακούγεται και έτσι ξεκινώ την ημέρα μου. Πρώτα από όλα μόλις σηκωθώ είναι να πλύνω την μούρη μου η οποία έχει τσίμπλες στα μάτια, μετά από αυτό σηκώνεται ο πατέρας μου και κάθεται να παίξει το παιχνίδι του War machines, στο οποίο είσαι μέσα σε ένα άρμα και προσπαθείς να σκοτώσεις τα άλλα άρματα. Εγώ όταν παίζει ο μπαμπάς μου κάθομαι και εγώ με το κινητό και βλέπω βιντεάκια στο YouTube. Μετά μόλις πάει 7πμ σηκωνόμαστε και ετοιμάζουμε πρωινό, βασικά ο μπαμπάς μου ετοιμάζει, εγώ φτιάχνω την τσάντα μου. Όταν είναι έτοιμο το πρωινό ξυπνάει ο πατέρας μου τον Χάρη για να σηκωθεί. Τέλος πάντων όταν σηκώνετε μετά από δέκα λεπτά καθόμαστε και τρώμε δημητριακά βρώμης με γάλα. Όταν τελειώνουμε το πρωινό κατά τις 7.30π.μ.,μαζεύουμε τα πράγματα και πάμε να πλύνουμε τα δόντια μας. Αμέσως μετά πάμε στα δωμάτια μας να ντυθούμε, πάμε βάζουμε παπούτσια, χαιρετάμε την μαμά και φεύγουμε. Όταν έφτασα στο τελευταίο σκαλοπάτι θυμήθηκα πως σήμερα θα πηγαίναμε εκδρομή στην Βίγλα του Γαδαρά, τότε κάνω μια ωραία μεταβολή για το σπίτι πάνω. Ανεβαίνω και φτιάχνω μια τσάντα με μια μπλούζα, δυο λίτρα νερό, μήλο και λουκανικοπιτάκια ξανά-χαιρετάω την μαμά μου και κατεβαίνω και μπαίνω στο αμάξι. Όταν φτάσαμε στον μικρόκοσμο κατεβήκαμε από το αμάξι γιατί ο μπαμπάς μου είχε δρομολόγιο και ξεκινούσε από εκεί. Κατεβήκαμε, χαιρετήσαμε τον μπαμπά μου και φύγαμε για το σχολείο που εκεί βρέθηκα με τον Φιλιμάκη, τον Στέλιο και τον Παναγιώτη. Όταν πήγα κοντά τους, τους είπα καλημέρα και προχωρήσαμε προς την τάξη μας. Όταν χτύπησε το κουδούνι ήρθε ο κ. Αντώνης και μας είπε τι άλλο να βάλουμε στην τσάντα και μας λέει <<Βάλτε μέσα στις τσάντες σας φαΐ, νερό, μπουφάν ή ζακέτα και ελάτε έξω να ετοιμαστούμε>>. Όταν βγήκαμε με το καλό έξω μας είπαν να στηθούμε έτσι ώστε να είναι ένα αγόρι με ένα κορίτσι και έτσι έγινε. Η πρώτη ομάδα ήταν  ο Κώστας και η Κατερίνα. Εγώ και ο Αντώνης που δεν έπρεπε να πηγαίναμε μαζί, πήγαμε διότι δεν υπήρχαν άλλα ζευγάρια όποτε πήγαμε μαζί.

Κατά την διαδρομή περπατήσαμε 18.000 βήματα, σχετικά αυτό δεν ήταν τίποτα για μερικούς, άλλα για κάποιους άλλους ήταν λες και ανέβαιναν στον Όλυμπο. Τέλος πάντων δεν έχει σχέση αυτό.

Λίγο πιο μετά από το δημαρχείο που περάσαμε είχε ένα χωράφι με πορτοκαλιές που είχαν καρπούς, με αμυγδαλιές που δεν υπήρχαν καρποί και συκιές που ούτε αυτές δεν είχαν καρπούς, μας είπε επίσης ο καντόνες ότι οι ξινήθρες και τα διάφορα φυτά που είχαν αναπτυχτεί κάτω από αυτά τα πανέμορφα δέντρα ήταν λόγο της υγρασίας και των λιπασμάτων που πετάγονται λίγο έξω από το χωράφι.

Λίγο παρακάτω υπήρχε άλλο ένα χωράφι οργωμένο – σκαμμένο με φρέζα που θα βύζανε πατάτες. Υπάρχει ένας εχθρός της πατάτας το σκουλήκι οποίο πηγαίνει και τρώει την πατάτα. Γι’ αυτό παίρνει θέση η επιστήμη με τα φυτοφάρμακα, τα οποία ρίχνουν στην πατάτα για να σκοτώσουν τα σκουλήκια, αλλά δεν καταλαβαίνουν ότι έτσι είναι σαν να τρώνε δηλητήριο γιατί αυτό το φυτοφάρμακο πηγαίνει μέσα στην πατάτα και μετά την τρώμε εμείς. Όποτε το μάθημα της ημέρας είναι μην τρώτε τις πατάτες των παραγωγών παρά μόνο των παππούδων ή γιαγιάδων σας.

Η αμέσως επόμενη στάση ήταν σε μια λίμνη η οποία έχει μήκος και πλάτος μαζί 600 κυβικά μέτρα δηλαδή (30 επί 10 επί 2).Μέσα σε αυτή τη λίμνη υπάρχουν βούρλες, καλαμιές, έντομα και χρυσόψαρα. Υπάρχουν ακόμη και βατράχια μεγάλα, μικρά τα οποία κολυμπούν πάνω κάτω στη μέση της λίμνης. Τα καλοκαίρια αυτή η λίμνη χρησιμοποιείτε σαν πηγάδι δηλαδή πηγαίνουν και παίρνουν νερό οι  διπλανοί, γείτονες για να ποτίσουν τα χωράφια τους. Φτάνουν με τα χωράφια  για την ώρα . Φτάσαμε σε ένα εξωκλήσι την  Κεραμαριώτισσα, η οποία έχει κτιστεί με την ξακουστή πέτρα μας την Θυμιανούσικη μια πέτρα η οποία έχει χρώμα βυσσινί και μπεζ. Έξω από το εξωκλήσι υπάρχουν τρία κλειδιά από την μια πλευρά και τρία από την άλλη, συνολικά έξι κλειδιά.  Από την εσωτερική πλευρά υπάρχουν μόνο τρία μακρόστενα και μαύρου χρώματος κλειδιά που κρατούν την εκκλησία για να μην πέσει από τα τόσα πολλά χρόνια που έχει. Το τέμπλο της απεικονίζει Αγίους. Αυτό όμως με την πέτρα δεν είναι παίρνω μια πέτρα και την βάζω επάνω στην άλλη, υπήρχαν κάποιες ομάδες ανθρώπων όπως οι σιδεράδες που κατασκεύαζαν εργαλεία, οι πετράδες έφερναν την πέτρα, οι λατόμοι που την έφτιαχναν όπως έπρεπε για να χωρέσει στο κτίσμα και οι χτίστες οι οποίοι τις έκτιζαν.

Ήρθε όμως η ώρα για τα ποιο σύγχρονα πράγματα όπως τα motocross που είναι ένα άθλημα στο οποίο έχεις μια μηχανή και την πας βόλτα σε μια ειδική πίστα. Η πίστα αυτή είναι περίπου 200+ μέτρα σε μήκος και στην διαδρομή της έχει κατά διαστήματα βουναλάκια τα οποία περνάς με την μηχανή σου. Επίσης υπάρχει κι ένα μικρό σπιτάκι που εκεί πηγαίνουν τα αυτοκίνητα που έχουν καρότσα από πίσω με φορτωμένες τις μηχανές και τις κατεβάζουν. Δεν θα ήθελα να πάω εκεί, αλλά εάν μου το ζητούσαν οι φίλοι μου θα πήγαινα με μεγάλη μου χαρά.

Μόλις ανεβήκαμε λίγο πιο πάνω από την πίστα είδαμε την πιο ωραία πανοραμική θέα της πόλης της Χίου, την οποία ξεχωρίζεις από χιλιόμετρα λόγω των ψηλών κτιρίων της και τα πολλά αμάξια που πηγαινοέρχονται. Είδαμε και τον μεγάλο περιφερειακό δρόμο της Χίου τον οποίο δεν τον διακρίνεις με την πρώτη ματιά, αλλά πάνω κάτω τον ψιλό-βλέπεις. Επίσης είδαμε έναν μεγάλο στύλο της Δ.Ε.Η στο απέναντι βουνό, είδαμε την πεδιάδα της Πλάσας η οποία ήταν γεμάτη πατάτες, κτίρια των κεραμέων τα οποία είναι κατεστραμμένα (πεσμένη οροφή κτλ.). Καθώς καθόμασταν στον γκρεμό και βλέπαμε αυτή την πανέμορφη  θέα ο κύριος μας διηγήθηκε μια ιστορία για το σκαθάρι της λίμνης το «Τριποκάκτους» που ζει σε αυτή από την εποχή των δεινοσαύρων. Και αρχίζει η ιστορία: κάποτε, παλιά υπήρχε ένας πλούσιος κύριος ο οποίος ήθελε να καταστρέψει τα κτίρια των Κεραμέων για να κτίσει καζίνο. Σε αυτό θα αναρωτιέστε που είναι το κακό; Το κακό είναι ότι εάν γινόταν κάτι τέτοιο θα πέθαινε το  tripokaktous από τα φώτα και την φασαρία. Το tripokaktous είναι περίπου όσο το μικρό δάχτυλο ενός ενήλικα και εχθρός του είναι η λιβελούλα, η οποία είναι σαν το tripokaktous. Το tripokaktous μέσα του έχει ένα δηλητήριο με το οποίο σκοτώνει το θύμα του, μπαίνει μέσα στο θύμα αδειάζει το δηλητήριο και το τρώει από μέσα προς τα έξω.

Η επόμενη φοβερή θέα ήταν από το ίδιο σημείο που φαινόταν το πέλαγος, μερικοί χερσόνησοι, ακρωτήριο, βραχονησίδες, το λιμανάκι της Αγίας Ερμιόνης και η παραλία της, οι παραλίες των Κεραμέων, του  Μέγα Λιμνιώνα, της Αγιάς Φωτιάς, των Νένητων, της Βοκαριάς και του Καταρράκτη.

Στην συνέχεια είδαμε και βίγλες. Στην παλιά εποχή τα χωριά και οι πόλεις ειδοποιούνταν από τις βίγλες, που βρισκόντουσαν πάνω στα βουνά, για οποιοδήποτε κίνδυνο από πειρατές. Δεν υπήρχε μόνο μια βίγλα αλλά σε κάθε βουνό και άλλη. Σε περίπτωση κινδύνου ειδοποιούσε η μια την άλλη βάζοντας φωτιά σε ένα μεγάλο ξύλο που το κινούσαν δεξιά, αριστερά ως σινιάλο. Έγινε μια ωραία μάχη στον Στένακα - όπου μένει μια συμμαθήτρια μας – εκεί πολέμησαν οι Χιώτες τους πειρατές και βγήκαν νικητές.

Όταν φτάσαμε στην βίγλα του Γαδαρά καθίσαμε να κολατσίσουμε με υγιεινό φαγητό όπως μανταρίνια, πορτοκάλια, μήλα και άλλα φρούτα. Εκεί είδαμε και τις φωτογραφίες που τραβήξαμε κατά την διάρκεια της εκδρομής μας.

Στο δρόμο της επιστροφής  ο κ. Αντώνης δεν ξέρω εάν ήθελε να χαθούμε ή να φτάσουμε στον προορισμό μας. Μας έκανε κάτι πλασαρίσματα ούτε ο Messi δεν τα κάνει αυτά. Πήγαινε δεξιά, έστριβε, προχωρούσε, μετά από πέντε μέτρα μεταβολή και πίσω, μαζί του και όλη η τάξη. Αυτό γινόταν μέχρι να φτάσουμε στο σχολείο.

Λίγο πριν το τέλος της διαδρομής μας, μας λέει ο κύριος Αντώνης «εάν θέλετε να πάμε στο γήπεδο θα τρέξετε δέκα γύρους, άμα δεν θέλετε να πάμε στο σχολείο». Φυσικά οι πιο πολλοί συμφωνήσαμε να πάμε αλλά ήταν κλειστά. Έτσι καθίσαμε σε ένα κιόσκι που βρήκαμε και κάναμε το σχεδιάγραμμα αυτής της έκθεσης.

Αυτή η εκδρομή ήταν πολύ ωραία γιατί πέρασα καλά με τους φίλους μου και έμαθα πάρα πολλά πράγματα. Μακάρι να κάνουμε και άλλες εκδρομές σαν αυτή με τον κύριο Αντώνη.

Μπελλάκης Βαγγέλης